من و همسرم به حفظ قرآن علاقه زیادی داریم و دوست داریم فرزندانمان هم در حفظ قرآن موفق باشند، یک روز که همسرم با دخترم تمرین حفظ قرآن داشت به سبب اشتباهات بسیار دخترم، از دست او به شدت عصبانی می شود و مصحف قرآن را بر روی میز در پهلوی او پرت می کند، یعنی بر زمین پرت نکرد و فقط بر میز پرت نمود، من بخاطر این اتفاق بسیار او را سرزنش کردم و از وی دوری گزیدم، حکم این عملکرد همسرم چیست و من چکار باید انجام دهم؟
الحمدلله،
بدون شک پرت کردن مصحف قرآن منکر بزرگ و جرم خطیری است، هرچند که بر روی میز پرت شود؛ زیرا این عمل بیانگر کراهت و ناخشنودی از کتاب خداست، و یا بیانگر سبک شمردن و به سخره گرفتن آنست، و تمام اینها کفر و ارتداد اند، چرا که ایمان در درون قلب آدم مانع انجام این کار می شود. اما اگر انسان در حالت خشم شدیدی به سر ببرد بگونه ایکه از شدت خشم نداند چه می گوید و چه می کند، در آنصورت او معذور است، زیرا عملکرد او در این هنگام بدون قصد و اراده صورت می گیرد. اما اگر خشم او به این حد و درجه نرسد، او مرتکب گناه عظیمی شده، و بایستی توبه و استغفار کند.
با توجه به توضیحات شما اینگونه بنظر می رسد که همسر شما از روی سبک شمردن یا تحقیر یا نفرت از مصحف آنرا دور نیانداخته است، بلکه به دلیل اشتباهات دخترش بوده، با این وجود انداختن مصحف با این روش منکر بزرگی است، زیرا از جمله حق کتاب خدا اینست که آنرا در نهایت تکریم و اجلال تکریم کرده و بزرگ بداریم، امید است که به سبب خشم و غضبی که داشتند الله متعال این عمل را از ایشان مورد عفو و گذشت قرار دهد.
علامه عبدالعزیز ابن باز درباره تاثیر خشم و عصبانیت شدید بر تصرفات انسان می گوید : « .. و بر این مسأله به داستان موسی علیه الصلاة والسلام استدلال کردند؛ وقتی که ایشان دیدند که قومش به عبادت گوساله روی آورده اند، بسیار از دست آنها خشمگین شد، و آمد و از شدت خشم الواح (تورات) را (بر زمین) افگند و سر برادر خود را گرفت (و با عصبانیت) به سوی خود کشید ..
خداوند متعال موسی علیه السلام را بدلیل انداختن الواح بر روی زمین و کشیدن سر هارون علیه السلام مواخذه نکرد درحالیکه هارون نیز مثل او پیامبر بود، و انداختن الواح بر روی زمین کفر است و همچنین کشیدن سر و ریش یک پیامبر توسط شخص دیگری موجب کفر خواهد بود. اما چون موسی علیه السلام در شدت عصبانیت به سر می برد پس الله تعالی نیز وی را مواخذه نکرد، اگر از روی سهل انگاری آنرا می افگند مرتکب مر عظیمی می شد.
و این دلیل کسانی است که می گویند: طلاق چنین شخصی که خشم بر او شدت گرفته واقع نمی شود، و همینطور کفر گویی او به عنوان ارتداد تلقی نخواهد شد. و این قول محکم و ظاهر است و دلایل دیگری نیز برای آن وجود دارند که شیخ الإسلام ابن تیمیة رحمه الله وعلامة ابن القیم آنرا بسط داده و این قول را برگزیده اند.
و این قول نزد من راجح است و چیزی است که به آن فتوا می دهم، زیرا کسی که خشم بر او شدت می گیرد، این خشم زیاد، قصد و هدف را از می گیرد، و تصرفات او مشابه فرد مجنون می شود و کلام او در این حالت قبیح خواهد بود و او به فرد مجنون و معتوه (کسی که اختلال عقل دارد ولی به حد جنون نرسیده است) نزدیکتر است تا به فرد عاقل و سالم و این قول محکم تر و قوی تر از قول اول است» "فتاوی نور علی الدرب" (1/ 375) .
برای مشاهده متن کامل کلام علامه ابن باز به فتوای (5582) مراجعه کنید.
منبع : سایت (الإسلام سؤال وجواب).
والله اعلم
وصلی الله علی نبینا محمد وعلی اله وصحبه وسلم
سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت
IslamPP.Com
