اگر با زور به زنی تجاوز شود و بکارتش زایل شود، آیا مهریه به او تعلق می گیرد؟
 

اگر با زور به زنی تجاوز شود و بکارتش زایل شود، آیا مهریه به او تعلق می گیرد؟

الحمدلله،

اگر طرفین با رضایت همدیگر مرتکب این عمل شوند، در آنصورت بر طبق رأی جمهور علماء چیزی (بعنوان خسارت بکارت) به زن تعلق نمی گیرد، اما اگر با اجبار و زور به او تجاوز شده باشد و بکارتش را از دست بدهد، بر زانی لازمست – علاوه بر اجرای حد - خسارت مالی هم بدهد.

در کتاب دائرة المعارف فقهی آمده : «هرگاه زنی در زنا واقع شد، اگر خود قبول کرده باشد؛ هر دو حد زده می شوند، و بر طبق مذهب حنفیه و مالکیه و حنابله هیچ خسارتی به او تعلق نمی گیرد، زیرا ضرری که بر او وارد شده با اجازه او حاصل شده است، پس ضمانی هم نیست.

و شافعیه گفتند : علاوه بر حد باید دیه هم بدهد ..

اما اگر زن به زور مورد تجاوز قرار گرفته شود؛ بر فرد متجاوز حد جاری می شود، و به اجماع ضمان هم دارد (خسارت مالی)، فقط اختلاف در اندازه ضمان است؛ حنفیه گفتند : تجاوزگر باید بدل افضاء بدهد نه مهر را (یعنی بدل جراحت و نقصی که بر زن وارد ساخته بدهد)، و مالکیه گفتند : باید مهریه او را بدهد..، و شافعیه گفتند : باید دیه بدهد، و حنابله گفتند : باید مهرالمثل بعلاوه یک سوم دیه او را بدهد» " الموسوعة الفقهیة " ( 5 / 297 ).

علامه ابن عثیمین اینگونه ترجیح داده که : تجاوزگر باید بدل بکارت را بدهد، یعنی تفاوت بین مهریه زن در حالت بکر با مهریه اش در حالت بیوه شدنش (تفاوت بین این دو مهریه را بپردازد). ایشان گفتند : «بر طبق قولی که راجح می دانیم، زنی که به اجبار یا اختیار با او زنا شده باشد مستحق مهریه نیست، اما اگر از روی اجبار به او تجاوز شود بر زانی واجب است بدل بکارت را بپردازد .. و بدل بکارت یعنی مابه التفاوت مهریه زن در حالت باکره و حالت بیوه بودنش، مثلا اگر مهریه او در حالت بیوه هزار ریال باشد، و در حالت باکره بودن دو هزار ریال، پس بدلی که باید بدهد هزار ریال است» " الشرح الممتع " ( 12 / 313 ، 314 ) .

 

نکته : اگر شخص متجاوزگر با تهدید سلاح زنی را مجبور کند و با او زنا نماید، در آنصورت به دلیل تهدید با اسلحه بعنوان محارب قلمداد می شود، و مجازاتی که در این آیه مذکور است بر او تطبیق خواهد شد : « إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِینَ یُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَیَسْعَوْنَ فِی الأَرْضِ فَسَاداً أَنْ یُقَتَّلُوا أَوْ یُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدِیهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ یُنْفَوْا مِنَ الأَرْضِ ذَلِکَ لَهُمْ خِزْیٌ فِی الدُّنْیَا وَلَهُمْ فِی الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ» (مائده 33).

یعنی : « کیفر آنها که با خدا و پیامبرش به‌ محاربه‌ برمی‌خیزند، و اقدام به فساد در روی زمین می‏کنند، (و با تهدید اسلحه، به جان و مال و ناموس مردم حمله می‏برند) این است که کشته شوند؛ یا به دار آویخته گردند؛ یا دستها و پاهایشان‌ در خلاف‌ جهت‌ یک‌دیگر بریده‌شود؛ و یا از سرزمین خود تبعید گردند، این رسوایی آنها در دنیاست؛ و در آخرت، مجازات عظیمی دارند».

و این قاضی شرع است که تصمیم می گیرد که یکی از این چهار مجازات را بر مجرم اجراء کند، و مجازاتی را برگزیند که در آن مصلحت باشد یعنی موجب گسترش امن و امان در جامعه شود، و مناسب حال مجرم هم باشد.

منبع : سایت (الإسلام سؤال وجواب).

 

والله اعلم

وصلی الله علی نبینا محمد وعلی اله وصحبه وسلم

سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت

IslamPP.Com